Het 24-uurs virus kwam dit jaar langzaam op gang. Na de volgens velen zwaarste 24-uurs van 2018 moest er toch eerst weer enthousiasme ergens vandaan gehaald worden. Sommigen kochten echter in september vorig jaar al gelijk een nieuw zeilpak. Wat slecht weer, slechte kleding zul je bedoelen en waren er toen al klaar voor. Dus werd er weer ingeschreven en de 11e plaats in de tourklasse smaakte naar meer en deed de natte en winderige editie van 2018 voor wat ie was. De organisatie had voor dit jaar de tourklasse verdeeld in meer klassen, afhankelijk naar de lengte waterlijn van het schip. We besloten, ondanks dat de ORC meer een echte wedstrijd is, dit jaar toch weer in de tourklasse in te schrijven en kwamen in tourklasse 3 terecht.
De bemanning was dit jaar ongewijzigd. Het klikte gewoon met de broertjes van Veen. Ondanks dat ze zelf een ander schip hadden aangekocht, een Juwel 34, en daar hun lol op uit kunnen oefenen met al die zeilen en trimmogelijkheden, stapten ze weer aan boord van de RoXall. Toch iets meer comfort. Aldus bleven Johan en Michel van Veen enthousiast bij het team, hetwelk voor de rest bestaat uit de vaste groep zeilers, die altijd de X-99 bemannen, Teun Buter, Dirk Smit, Cees Post en mijn persoontje Jacob van Urk.
Vanuit de vereniging de Zuiderzee uit Urk, onze thuishaven, deden nog 3 boten mee, allen in de ORC 3 klasse. Bekenden zoals de vaak in de prijzen varende Flyer, de Intense maar ook nieuwkomer Swing een Winner 10.10 met schipper Gerrit van Veen en zijn enthousiaste bemanning, die voor het eerst meededen.
Er werd uiteraard veel gerekend vooraf, zeker in de laatste week, toen de weersverwachting wat zekerder werden en we wisten wat de wind waarschijnlijk zou zijn vrijdagavond en zaterdag. Onafhankelijk van elkaar werd er op zee aan boord van de UK 158 (viskotter) en aan de wal gerekend. Een rondje buitenom op de Noordzee ging het dit jaar niet worden, de weersverwachting was niet gunstig genoeg daarvoor. Ook alleen de Waddenzee werd geschrapt. We bleven dus op het IJsselmeer en verrassend kwamen we nagenoeg met ongeveer dezelfde routes uit. De startplaats zou dit jaar Stavoren worden.
Na de verdere gebruikelijke voorbereidingen zoals met duikfles het onderwaterschip schoonmaken, de veiligheidsmiddelen op orde hebben, werd de Roxall op vrijdagochtend door Teun en Dirk en supporter Connie naar Stavoren gevaren. Onderweg werd een grotere spinaker uitgeprobeerd.
De rest van de bemanning kwam met de auto naar Stavoren. Na wat geopende bruggen onderweg, uiteraard voor zeilboten, kwamen we om 6 uur aan in Stavoren, ruim op tijd voor de start van 7 uur. Er starten dit jaar veel boten in Stavoren, wat natuurlijk ook aan de windverwachting lag. Eerst een zwakke noordenwind, die later in de avond zou ruimen naar het oosten en toe zou nemen gedurende de nacht naar 13-16 knopen.
De wedstrijd
Bij de start lagen we gelijk goed. De grote spi op en weg waren we. De rest van het startende vlootje achter ons latend. Op naar de eerste verplichte boei LC 1. Het doel was om hierna via de KR A, de sport D, de KG en de EZ D aan de oostkant van het IJsselmeer uit te komen. Daar konden we dan met de naar oost geruimde wind veel halve windse rakken pakken. Dit ging allemaal goed. Het was prachtig zeilweer die avond en vele foto’s weden geschoten van de ondergaande zon. Na de KG ging het aan de wind naar de EZ D, de wind was al aan het ruimen. De EZ D was trouwens verlegd i.v.m. zandwinning. Deze verlegging zou nog een staartje krijgen voor ons, maar daarover later meer. Vanaf de EZ D ging het zuid in naar de Sport E, de grote spinaker ging er weer op. De wind was ondertussen verder geruimd, en nam ook toe. Besloten werd om de genua 1 te verwisselen voor de genua 2. Een goede beslissing want de wind was gedurende de nacht toch wel af en toe 15 kts gemiddeld. Van de Sport E noord op, naar de EL B en daarna naar de SB 28. Daarna weer zuid in richting de EZ D. Via de Sport E maakten we nog een keer hetzelfde rondje. Steeds halve wind en we liepen die nacht bijna 7 mijl gemiddeld en dat tikte aan.
Maar hoe zit het nu met die EZ-D? Nu op de rakkenkaart van de organisatie was duidelijk te zien dat de EZ-D komend vanaf de SB 28 richting de Sport E aan bakboord gerond moest worden. Maar ook was aangegeven dat de EZ-D verlegd was, maar welke positie had die boei gekregen? Het bleek dat deze boei een stuk om de oost was verlegd en moest deze dan nog wel aan bakboord gerond worden? Op zondag kreeg het ronden van de EZ-D een vervolg, tenminste …
Na het tweede rondje om de oost, passeerden we de EZ-D nu wel aan stuurboord, om daarna via de EZ-C naar de EL-A te zeilen. De zon kwam inmiddels alweer boven de kim en het beloofde een prachtige zonnige dag te worden. Wat een verschil met vorig jaar! Vandaar via de SB 18 en de EL-A terug naar de EZ-C.
We spinakerden daarna naar de KG. Ondertussen de genua 2 weer verwisseld voor de genua 1, want de wind nam al af en zou nog verder afnemen. Dat merkten we in het rak hierna naar de SB 8. De wind nam steeds verder af en uiteraard ook de snelheid. We begonnen alweer te rekenen.
Nabij de SB 8 kwamen we ook onze zeilvrienden van de Swing tegen met hun opvallende rode spinaker. We passeerden elkaar op enkele meters afstand. Ze waren tot nu toe zeer tevreden over hun eerste 24-uurs en erg enthousiast over deze wedstrijd.
Na de SB 8 voeren we naar de LC 11, richting Medenblik alvast, want de wind liet het nu bijna geheel afweten. Tijd genoeg nog, maar eerdere negatieve ervaringen noopten ons tot zekerheid. De beslissing werd ook genomen om geen risico meer te nemen en alvast richting de verplichte boei WV 19 te varen. Dat deden we via de KR-A. Gelukkig kwam er na passage van deze boei toch nog een beetje wind en ondanks diverse berekeningen zeilden we daarna hoog aan de wind door naar de WV 19. Ondertussen was het prachtig zonnig weer en dat is ook wat waard.
De finish
Over dat risico dachten veel andere zeilers net zo, waren ook op tijd bij de WV 19 en met veel schepen voeren we daarna onder spinaker naar de finish. Een prachtig gezicht, zoals altijd. Achteraf tijd genoeg over, want we moesten er nog snelheid uit halen om zodoende iets na zessen te finishen. Misschien had er nog meer ingezeten maar met 125,60 mijl en een gemiddelde snelheid van 5,43 knoop waren we tevreden. Het wedstrijdformulier werd ingevuld en in spanning zouden we afwachten hoe we hadden gepresteerd.
Na de finish wachten we nog even op de binnenkomst van de Swing, onze zeilvrienden uit Urk. Top gedaan jongens! We maakten schoon schip en trokken onze striept baoatjes shirtjes aan, afgeleid van de Urker klederdracht, want we moeten natuurlijk wel op ons mooist binnenlopen met de RoXall. We kregen er in ieder geval de complimenten voor.
De (onzekere) uitslag
Het binnenlopen in Medemblik is al een prijs op zich. Ieder schip dat gefinisht is heeft immers gepresteerd. Het publiek genoot ook op de kade en applaudisseerde voor elke binnenkomer. Dat deden uiteraard ook onze supporters, die vanaf Urk gekomen waren met de auto..
We zochten een plaatsje op in de Pekelharinghaven, namen onze eerste beloning, een Islay drankje tot ons en genoten gezelligheid in de kuip en in de haven We namen daarna nog vlug een douche om ons op te frissen, want we hadden afgesproken bij de Artiest en aten met onze supporters lekker in het restaurant.
Ondertussen kwamen er voorlopige uitslagen binnen. We bleken het in onze klasse goed gedaan te hebben, want aan het eind van de avond stonden we derde. Tevreden vielen we elk na een 24-uurs met weinig rust, als een blok in slaap.
Maar de volgende morgen wachte ons een domper, want in de uitslag stond DSQ. Dus in plaats van met een prijs op Urk aan te zeilen, opgehaald bij de leuke prijsuitreiking bij kasteel Radboud, bleven we met lege handen achter. Wat was er misgegaan? Was het toch het passeren van de EZ-D geweest die ons werd aangerekend? Sommigen dachten het, anderen wilden zekerheid.
Een mailtje werd gepleegd, en op woensdag kwam het verlossende antwoord. De wedstrijdcommissie had onze route nog eens bekeken en vond geen reden voor een DSQ. Uiteraard werd dat antwoord met blijdschap ontvangen. Zelfs in het Urkerland, ons plaatselijke krantje werd er een apart artikel aan gewijd, met foto en al.
De andere schepen van de WSV de Zuiderzee hadden ook prima gezeild, en een vierde, zevende en tiende plek in de ORC 3 klasse behaald.
En enkele weken later kregen we toch nog een bijzonder mooie derde prijs opgestuurd.
Op naar de 24-uurs in 2020, maar dan (eindelijk) in de ORC klasse. WE hebben er nu al zin in.
Rest mij de organisatie wederom te bedanken, voor het vele werk. Want dankzij hen kunnen we, al zeilend, meegenieten van zo’n mooie wedstrijd met vele honderden deelnemers.
Geschreven door: Jacob