In memoriam…….

[mudslide:picasa,0,[email protected],5809646079857600497,5,288,right]Tot mijn grote verdriet zag ik  buiten, op het terrein overgeleverd aan wind en regen eenzaam de restanten van een mooi klassiek houten Vogeljachtje terug te denken aan betere tijden….

De warme gevoelens die zij haar eigenaren steeds heeft gegeven zijn voorgoed voorbij. Toch, tot haar laatste snik geeft zij toch nog warmte, maar dan in de haard van Jaap.

Een aantal jaren terug zag ik haar eenzaam staan in de hoek van het terrein. Nog heel van huid en spanten stond ze te wachten op wat er gaat gebeuren. Ik heb toen de volgende impressie geschreven.

In de steek gelaten door haar schippers, ziet zij  48 jaar trouwe dienst binnen de vereniging weer onder haar kiel doorglijden. Nat en vochtig zijn is voor haar niet zo’n probleem, het is tenslotte haar element,  maar de onzekerheid wat er met haar staat te gebeuren, slopen haar spanten….    Zij lijdt hevig onder een grote verlatingsangst….

Trouw heeft zij gewaakt over schippers die zich bij tijd en wijle met edel nat lieten vol lopen onder de overdekking van haar kajuitje,  maar nu ze zélf langzaam maar zeker vol loopt met zure regen, wordt het haar teveel….   Dénk aan mij…!

De geschiedenis van het  klassieke Vogeljacht gaat gelijk op met de vereniging.

De watersportvereniging is opgericht op 10 januari 1964, en het Vogeljacht was het eerste kajuitjacht dat de “Zuiderzee” rijk was. Het werd ingeschreven als boot nummer 12 op 12 juni 1964. Acht en veertig jaar deelt zij al lief en leed met de vereniging! Veel schippers heeft zij al gehad, de eersten, die haar op Urk brachten, waren Jan en Gijs Buter, die kochten haar in Steenwijk voor de toen zeer hoge prijs van Fl. 3500- Dat betekende, dat zij allebei naar de bank moesten om Fl. 1750.-  los te peuteren, hetgeen op hun eerlijke gezicht lukte.

Met het geld en een vrachtwagentje naar Steenwijk gereden en het jachtje naar Urk gebracht…    zo is het gekomen.

De broers kregen hun eerste zeillessen van Gerrit Woord, van wie anders, want: “die kon het…” In de winter werd het scheepje door de mastenkraan van “zwager’uit het water gehaald, waarna de kiel er werd afgeschroefd zodat zij op een platte wagen in de schuur van Hendrik van Jantje  in het oude dorp kon overwinteren.

Een paar jaar later heeft Gijs het jacht overgedaan aan zijn broer Jan, aangezien Gijs  met zijn Loes  geld nodig had voor hun “huisje”aan de Rotholm.

De volgende eigenaar was Cees Zeeman, die het na enige tijd  weer heeft doorverkocht aan Jacob Hakvoort. Zo zie je, dat tot dusver de een na de andere roemruchte schipper de beginselen van het zeilen opgedaan heeft op het Vogeljacht…..

Jacob Hakvoort zeilde als laatste met het originele jacht: blank gelakt mahonie, en een katoenen tuig, maar het was nodig aan restauratie en vervanging toe.

Dit gebeurde door de volgende eigenaar: Evert van Urk. Evert nam het jacht grondig onderhanden, gaf het nieuwe dralon zeilen, nieuwe verstaging en lakte het netjes wit.

Het oude originele tuig, ging voor twee liter Beerenburg naar een restaurateur in Loosdrecht.

Evert werd  door het Vogeljacht een volleerd zeiler, die de kunst aan veel liefhebbers heeft doorgegeven. Niet alleen onder andere aan Albert Wakker, maar ook mij heeft hij gek gemaakt, toen ik als vriend eens een keertje met hem het IJsselmeer op ging.

Ik herinner mij nog een zeiltochtje  waar in ik les kreeg in het “overstag” gaan. Iedere keer na een gelukte manoeuvre, beloonden wij onszelf met een glaasje Beerenburg (van de katoenen zeiltjes). Het door de wind gaan ging daardoor steeds soepeler en op het laatst lukte het ook zónder wind. Dit bewijst de voortreffelijkheid van de leermeester. Waar weten ze van in de huidige lesboten…. Hoe dan ook, op een gegeven moment “verdaagden” wij vast op de vormt, het spoor volledig bijster. Maar, geen enkel probleem…. Wij stapten gewoon gekleed en wel overboord om ons scheepje weer naar ruimer vaarwater te duwen…..
Nat van binnen en buiten meerden wij na een leerrijke middag weer af aan het steigertje.

Begin 1977 heeft Evert, die een nieuw polyester zeiljacht kocht, het Vogeljacht doorgegeven aan Teun Buter, die vanwege zijn werkzaamheden, het eerst behoorlijk heeft laten uitdrogen in de schuur, maar het daarna  voortreffelijk heeft gerestaureerd.

Daarna is het wat eigenaars betreft voor mij uit het zicht gedreven.

Bijna 50 jaar trouwe dienst….. binnen dezelfde vereniging.

Graag had ik het trouwe scheepje zien rusten in het Zuiderzeemuseum daar was het op zijn plaats geweest. Maar het mocht niet zo zijn. Helaas… Veel schippers heeft zij veilig gedragen op hun wankele schreden op het zeilerspad….

Schippers die nu wel duizend mijl per jaar zeilen op het ruime sop….

Zonder dit monumentje waren ze nooit zover gekomen…!

Ere wat ere toekomt.

Gerrit Pasterkamp zeiler in ruste.